Sous le ciel de Paris

S’envoie une chanson

Hmm Hmm

Elle est née d’aujourd’hui …

 

Edith Piaf zingt al enige tijd door mijn hoofd en ik krijg haar maar niet stil.

Is het l’amour, mélancolie of joie de vivre? Ik denk het laatste, want in het programma Chansons! dat de afgelopen 4 weken werd uitgezonden, werd mij weer eens overduidelijk dat als je meer van elkaar te weten komt door ervaringen, emoties, gevoelens en kennis te delen, door oprechte aandacht voor elkaar te hebben, naar elkaar te luisteren, dit kan zorgen voor intense verbinding en zelfs kan leiden tot innige vriendschap.

Ik kijk weinig televisie, niks an. We staan de hele dag al ‘aan’, dus einde dag is er tijd voor elkaar door te luisteren naar elkaar, verhalen te delen met elkaar en dat allemaal zonder laptop, IPad of mobile op tafel. Deze gewoonte werd 4 weken op de vrijdagavond even geparkeerd. En dat kwam door Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. Zij namen ons in 4 uitzendingen (1. Paris, 2. L’amour, 3. Joie de vivre en 4. Melancolie) dwars door Parijs mee om het (vergeten) chanson te (her) ontdekken.

Wat een onverwachte, blije verrassing!

Twee volkomen verschillende mensen, waarbij je aanvankelijk geen idee hebt wat deze twee mannen intens met elkaar verbindt. Rob Kempes, de millenial van 35 jaar, winnaar van de Slimste Mens en bekend als entertainer en zanger van de feest act de Snollebollekes. Een vrolijk, extravert en uitbundig mens. En anchorman Matthijs van Nieuwkerk, de babyboomer van 61 jaar oud, die zijn sporen ruimschoots verdiende als journalist en presentator. Bedachtzaam, wat introvert en ingetogen. De basis van hun verbondenheid is de grote kennis en vooral de gedeelde liefde van en voor het chanson. Althans daar begon het mee.

Eigenlijk een enorm romantisch verhaal van twee mannen die allebei oprechte liefde koesteren voor het Franse lied en opzoek gaan naar de nostalgie (Aznavour zong het al: Avec un brin de nostalgie) en het verhaal daarachter. We dwalen samen met de twee mannen overdag en ’s avonds, dwars door de lichtstad en luisteren naar hun bijzondere verhalen, waarbij anekdote jukebox Kemps de zoektocht naar de ziel van het chanson leidt en ons tot in detail meeneemt in de wereld en geschiedenis van het chanson.

Prachtig om te zien en vooral te voelen hoe hun verbondenheid per stap sterker wordt. Ze leren elkaar steeds beter kennen, delen verhalen en persoonlijke gebeurtenissen, die bijzonder maar ook aangrijpend blijken te zijn. Kemps neemt van Nieuwkerk en ons in Chansons! mee naar zijn Nederlandse hospita waar hij als jonge jongen 4 maanden lang een kamertje huurde. Vanuit dit onderkomen bezocht hij samen met zijn notitieblok, dagelijks het beroemde kerkhof Père Lachaise om daar namen van (on) bekende personen van de graven te noteren. Op zijn Chambre de bonne zocht hij vervolgens de levensloop van deze mensen uit. Einde dag brachten zijn hospita en haar Franse levenspartner hem de intense liefde en kennis bij van het chanson. Piaf, Montand, Barbara, Brassens, Chevalier, Dalida, Gainsbourg, Bécaud, Trenet, ze kwamen allemaal voorbij.  Maar voor Kemps is Jacques Brel absoluut de allergrootste.

Wie Matthijs van Nieuwkerk zegt, zegt Charles Aznavour. Hij schreef twee jaar lang, iedere week een column over deze legende, deze columns zijn samengevat in een prachtig boekje ’Aznavour de beste zanger die ooit geleefd heeft’. Opgedragen aan zijn moeder Gerrie van Nieuwkerk.

Chansons! Is een meeslepend verhaal, waarbij les deux vieux garçons, les deux vieux amis worden en ons deelgenoot laten zijn van hun passie, door de levensloop van de legendarische chanteurs en chanteuses, dwars door Parijs vol hartstocht achterna te rennen.

Wat ik prachtig vond om te zien en te voelen, was dat hun wederzijdse verbondenheid per aflevering steeds sterker werd. Het werkte aanstekelijk.

Ze raakten niet uitgepraat over hoe blij ze met elkaar waren. ‘Ik begrijp je steeds beter!’ reageert van Nieuwkerk in de eerste uitzending oprecht, na het bezoek aan Kemps vroegere hospita als ze samen het straatje uit lopen. Ze delen steeds meer persoonlijke verhalen en ervaringen, groeien naar elkaar toe en gevoelens maar ook plezier zijn sans gêne zichtbaar. Hun oprechte verbondenheid blijkt op zijn sterkst als ze samen het graf van Charles Aznavour bezoeken en voor Van Nieuwkerk ter plekke alles samenkomt en hij zijn oprechte emoties de vrije loop laat. Kemps zegt even niets en laat Van Nieuwkerk alle ruimte. Je ziet maar weer wat een kracht kwetsbaarheid heeft. En hoe eenvoudig het is om met elkaar te verbinden, mits dat oprecht is en in een veilige omgeving plaatsvindt.

Na de laatste uitzending doen wij de televisie weer uit, mooier kan en wordt het niet.

Ik sluit af met: ‘Hier encore’ van grootheid Charles Aznavour, die zovelen met elkaar verbonden heeft met zijn prachtige stem en liedjes.

Hier encore, j’avais vingt ans, je caressais le temps

Jái joué de la vie

Comme on joue de l’amour en je vivais la nuit

Sans compter sur mes jours qui fuyaient dans le temps …

Vive l’amour! Leve de liefde!